Sznurowadła

"Tęsknię, choć wiem, nie powinienem.

Zostałem sam, jak stoję.

Z rozsznurowanymi butami.

Mam pełen słoik słonych wspomnień. O Tobie."

Z tą różnicą, że ja nie tęsknię. Reszta się zgadza.

Marzenia

Tkwiąc w cyklu rozważań "Życie przetwarzam" (nazwa zaczerpnięta od nieznośnej lekkości;-), zadałam sobie dziś pytanie, co jeszcze chciałabym zrobić, gdyby zostało mi niewiele czasu na tym ziemskim padole.

Wbrew pozorom, nie marzy mi się lot w kosmos, zdobycie Kilimandżaro czy podróż dookoła świata.

Ku memu zaskoczeniu odpowiedź przyszła z zadziwiającą łatwością: poświęcić jak nawięcej czasu osobom mi bliskim. Z rzeczy bardziej prozaicznych wymarzyłam sobie kurs lepienia garnków i wyścig gokartowy. No i VW New Beetle w rozmiarze już nie resorakowym :)

Proste? Proste! Zatem do dzieła. 

Nowe życie

Nieuchronnie, wielkimi krokami zbliża się nowy rok. Pewnie nie miałoby to dla mnie większego znaczenia, gdyby nie fakt, że ten nowy rok będzie początkiem mojego Nowego Życia. Lepszego pytam? 

Może. Nie, na pewno lepszego!

Ale najpierw trzeba rozliczyć się ze Starym. Przejrzeć, zrozumieć, wyciągnąć wnioski. I raz na zawsze zamknąć.

A potem dążyć, aby było jak w piosence:

" Nigdy więcej z drogi nie skręce, bo przejąłem ster

zaciśnięte na nim me ręce, dokąd płynąć wiem

choć w oczy czasem wieje wiatr, a czasem jest go brak

Dopiero teraz czuję, że żyje, a zawsze chciałem żyć tak."

Oczekiwanie

"Czas już skończyć z oczekiwaniem na coś, co może nigdy nie przyjść".
Słowa głębokie w swej prostocie. Podążając za nimi, zastanawiam się dlaczego ludzie tak bardzo podporządkowują swoje życie oczekiwaniom? Dlaczego wciąż na coś czekają? Pragnienia, same w sobie, nie są niczym złym. Ale zatracając się w pragnieniach rzeczy jeszcze nieosiągniętych, gubimy znaczenie tego, co już posiadamy.
A przecież wszystko dzieje się tu i teraz. Przeszłość jest wspomnieniem, a przyszłość wielkim znakiem zapytania. Nigdy nie wiesz, czy nadejdzie. A skoro jutra może nie być, nie warto przepuścić żadnej chwili.
O ile świat byłby piękniejszy, gdybyśmy nauczyli się doceniać to, co mamy. Mówią, że na naukę nigdy nie jest za późno. Co Wy na to, aby zacząć od dziś?

Intensywność

Ostatni tydzień był dla mnie bardzo intensywny. Obfitował w moc wrażeń, emocji i pozytywnej energii.
Uwielbiam takie chwile, kiedy dużo się dzieje. Wtedy czuję, że czerpie z życia płenymi garściami, że chłonę je każdą częścią swojego ciała. Czuję, że żyję.
Oby więcej takich chwil!

Zużycie materiału

Zużyłam się. Wypompowałam. Totalnie wypaliłam.

Papiery, podpisy, zaświadczenia, podania, aneksy.
Sąd, bank, notariusz, prawnik, doradca.
A tego się nie da, a na to, to trzeba poczekać, a to jest niemożliwe, a za to trzeba zapłacić.

A ja mam ochotę zapaść się pod ziemię. I tam przeczekać.
I powiedzieć im wszystkim, żeby zostawili mnie w spokoju. W świętym spokoju!

"I'm too young to feel this old."

Kings of Leon "Cold Desert"

Złośliwość rzeczy martwych

Nigdy nie znalazłam wspólnego języka z przyrządami o naturze technicznej. I tak też jest z moim telefonem.
No ale ostatnio nasze stosunki pogorszyły się zupełnie.
I to ochłodzenie relacji, on okazuje mi milczeniem.
Milczy i milczy. Próbuję łagodnych środków perswazji. Świdruję go wzrokiem. No weź, zawibruj chociaż. 

Nie rób mi tego. No choćby sms. Jeden, mały sms. Nic. Odpuszczam. Daję mu chwilę na przmyślenie swojego zachowania. Dalej nic. Dotykam delikatnie klawiatrury. Sprawdzam. Mógł się przecież popsuć, nie? 

Odpowiada mi delikatnym świetlanym uśmiechem, po czym znowu milknie. Straszę, że wymienie go na nowszy model. On nic. Krzyczę, uderzam, warczę. Nic. No tak, przecież telefon to rodzaj męski.I wszystko jasne...

Wolność

Podobno każdy człowiek jej pragnie i do niej dąży.
Ja też, odkąd pamiętam, pragnęłam być wolna. Nieskrępowana ograniczeniami narzucanymi przez drugą osobę.
Od bardzo niedawna jestem wolnym człowiekiem. Wolności ci u mnie dostatek.
Już się nią nie zachłystuję. a dławię. Jej nadmiar przyprawia mnie o mdłości.
Nie pragnę jej, nie potrzebuję, i zwyczajnie nie chcę. Chętnie bym się jej pozbyła. Wymieniła na odrobinę bliskości. Czy szczyptę ciepła.
Problem w tym, że ta wolność jest wszystkim, co mam. 

Potańcówka

W sobotni wieczór postanowiłyśmy z Paprykową udać się na tańce. Uwielbiam tańczyć, więc pomysł wydał mi się zacny. Odszukałyśmy lokal spełniający nasze wygórowane oczekiwania, i w drogę.
W lokalu panował gorąc i ścisk. Ale muzyka wynagradzała wszystko. Od progu więc na parkiet.
A tam, łapiesz już rytm, gibiesz się wesoło, a tu jegomość z lewej zaczyna do ciebie mówić. A raczej bełkotać, gdyż stan jego jest wyraźnie wskazujący. Ten z prawej z Tobą tańczy, nawet bez twojej współpracy. Ten z tyłu uzurpuje sobie prawo do naruszenia twojej przestrzeni osobistej. I gibanie szlag trafia! Zatrzymuję się więc, i patrzę na te powykrzywiane grymasem uśmiechu twarze. I te spojrzenia, od których w teorii, majtki powinny mi same opadać. Otóż, Drodzy Panowie, nigdy mi same nie opadły!!! No chyba, że gumka się zerweła, ale wasza zasługa w tym żadna.
Patrzę, a jad sączy się przez zęby i cieknie po brodzie. Myślę 'Gorzej niż z komarami na Mazurach. Następnym razem trzeba koniecznie zabrać Off'.

Po co mi blog?

Poszperałam, popatrzyłam, poczytałam. I naszła mnie ochota. A zaraz za nią myśl: 'Po co mi to?'.
Może to tylko chwilowa niedyspozycja umysłowa. A może... Kto wie.